25-12-2005. Mik was vandaag met Mama mee naar Heusden, om daar kerst te vieren in de kerk. Helaas was hij onderweg een beetje misselijk. Hij is sinds een jaartje regelmatig wagenziek en dat is erg vervelend. Vroeger niet. Zo kwamen ze bij het begin van de preek binnen en werden warm welkom geheten. Tja, wat wil je, als je grootvader zelf op de preekstoel staat! En Mik had zijn kerstmannenmuts op, dus die zie je wel binnenkomen... ;-) En zijn haar is ook geknipt. Hij is samen met Papa naar de kapper geweest! Omamamma had een piratenschip bij zich, dus Mik kon daar heerlijk mee spelen in de kerkbank. Maar als er gezongen werd, deed hij voluit mee. De gloria's waren niet van de lucht! Hij herhaalt ook allerlei zinnen, met de juiste intonatie. Gelukkig speelde hij niet onder de preek voor papegaai. :-) 
Na de dienst liep hij heerlijk rond in de kleine ruimte. Hij heeft boven achter het orgel gezeten, en samen met Edy orgel gespeeld, terwijl de andere mensen beneden koffie dronken. 'Wat lekker veel lawaai!' riep hij verrukt uit! Hij mocht aan de baskant spelen, dus dat donkert lekker... Edy speelde intussen kerstliedjes er tussendoor. :-)

Mik trok zijn jas aan de er uit bungelende want voort als een hond. Van Mama mocht dat. Dus vond iedereen het best. 

Opa en Oma gingen mee in de auto. Maar ja, die lekkere rozijntjes onder de dienst, en de kerstboterhammen met heel veel boter er op na de dienst, gedrenkt in vruchtensap, ze wilden opeens allemaal tegelijk naar buiten. Dat was even huilen, maar Mama had gelukkig schone kleren bij zich. Dus werd het mannetje aan de rand van de weg, in een buitenwijk van Den Bosch verschoond. Dat ging zo vlug, dat hij het niet koud kon krijgen. Daarna mocht hij lekker een uurtje met Amber spelen. De sneeuwman die kerstliedjes speelde, vond hij best gaaf, en hij stond er handenklappend bij te dansen! 

Toen er buiten hem om werd besloten dat het tijd was om weg te gaan, was hij het er níét mee eens. Hij wilde niet mee. Dus zei Mama: Nou, wij gaan wel. Ga maar naar ons zwaaien achter het raam. Dat deed hij, en hij draaide zich vervolgens om naar de speelgoedkist van Amber. Die was veel interessanter. Tja, arm Mamaatje... Die moest toen wel terug om hem op te halen. Met een brullende Mik in de armen kwam ze naar buiten...

In Utrecht heeft hij nog dik een uur lekker rustig gespeeld. Zo kwam zijn maagje weer tot rust. Opa ging meteen naar bed. Dus was hij wel ziek, vond Mik. Hij hoefde niet. 
En hij speelde heel plezierig, tot Mama het echt tijd vond om te gaan. Ze had zelf niet veel geslapen die nacht, en dat begon ze te merken... 

22-12-2005. Zo af en toe is Mik bij oma Lea. Dat vinden ze allebei heerlijk... :-)

18-12-2005. Mik was vandaag in de Pieterskerk, om een mengeling van Advent en kerst te vieren. Toen het koor na tien minuten het eerste stuk had afgedraaid, (een Franse Dennenboom) riep Mik verrukt: 'Afgelopen!' En klapte in de handen. Het ging alleen nog wel een uurtje door. Het programma was nogal afwisselend, en er was een autootje, waarmee je kon rijden, en dat je kon laten vallen... dus hij kwam de tijd wel door. Ook de heel hoge zoldering van de kerk vond hij fascinerend. De oude, indrukwekkende pilaren, zeker 12 meter hoog, zo niet meer, noemde hij, diep onder de indruk: gróte torens. Aangezien hij drie keer zo klein is als wij, kunnen we ons dat voorstellen. Na afloop van de dienst kon Mik heerlijk rondrennen met de andere kindertjes. Hij is heel erg vrij en open, en speelt makkelijk met anderen... 

Maar toen ze weg zouden gaan, kwamen de uitvluchten: hij had Opa nog geen kusje gegeven.. En néé, Máma! Mik wil nog niet naar huis, hij wil híér blijven. Parel ging daar prachtig mee om: liefdevol maar vastberaden. Ze is een prima moeder! 

8-12-2005. Op Sints verjaardag had Mik een drukke dag. Die zondag er voor was er al een Sint Nicolaas viering op de boot voor alle buurkindertjes, toen maandagmorgen nog op de crèche, en daarna snel met Mama naar Vianen, waar Sint intussen al was gearriveerd. Hij had meewind gehad. Betty's kindertjes waren vreselijk verlegen, je hoorde ze haast niet praten, maar Mik baste bij het zingen, rustig zittend op Sints schoot, boven het geluid van hun zingen uit. Pas toen hijzelf voor Sint moest staan, en werd toegesproken, bleek dat hij intussen had opgepikt wat gewenst gedrag was. En dus had hij opeens veel last van een rood oor, waar hij veel aandacht aan besteedde. Carlos' bestuurbare auto vond hij práchtig. Alleen gebruikte hij de besturingskabel net zo makkelijk om de auto mee rond te slepen. 
's Avonds was er ook nog een en ander uit te pakken bij Opa en Omamama, waar Sint een en ander had achter gelaten. Gelukkig ook voor Opa en Mama en Omamama, zodat er voor Mik veel te scheuren was. Hij hielp iedereen met het openmaken van de pakjes, en daar was hij erg goed in...

1-12-2005 Mik had vannacht zin in aandacht. Dus hij maakte zijn moeder wakker met de mededeling: Mama, ik houd van je! En ik wil bij jullie in bed. Toen dat verlangen niet ingewilligd werd, zei hij verontwaardigd: Ik vind het niet leuk wat jullie zeggen! Ik wil niet dat je zo tegen me praat! 
Je hoort jezelf wel terug als ouder, op die manier!!!! Maar het manneke gaat gezellig zijn gang. Hij geniet wel van de peuteropvang, doet volop mee met zingen, kleien en knoeien, en heeft zijn boetseerklei intussen opgegeten, omdat die zo naar snoepjes smaakt en ruikt... 

19-11-2005 Gister kwam Mik even aan de telefoon zingen van Lang leven in de gloria. Hij had zijn kunstje net gedaan voor tante Gima, en dat was toch te weinig, voor zo veel moeite om het te leren! Sinterklaas Kapoentje gaat hem ook al heel goed af, en het fenomeen: schoen zetten is hem uit het hart gegrepen. René kauwt nu 's avonds driftig wortels weg, want het paard van Sint heeft kennelijk kiespijn, en Mik zet alle paarden uit boeken en puzzles neer rondom het schoentje met de wortel, zodat niet alleen Sint, maar ook het paard kan weten welkom te wezen. 

9-11-2005. Mik is al weer helemaal bij en opgeknapt. Parel nog net niet helemaal. Vandaag was Martha bij hem aan het spelen, een vriendinnetje van een boot verderop. Ze verkrachtten al zingend luidkeels allerlei liedjes uit de oude doos, en vooral dat arme Poesje Mauw.... . Jan Huygen in de ton is op dit moment Miks favoriet. Parel hoort zichzelf wel steeds terug, want kleine kindertjes zijn perfecte papagaaien! Het Nee, nee, nee, nee, néé!!!! dat ze nog wel eens wil bezigen tegen de hond en de kat, krijgt ze van Mik ook te horen. En nog heel veel meer! Ze kan er erg om lachen. 

4-11-2005. Mik en Parel hebben allebei iets grieperigs. Vervelend hoor. Maar nadat Mik een hele ochtend bij Parel in bed had gelegen, was hij opeens weer bijna beter. Hij wilde wel naar Opa, maar toen dat niet doorging, had hij ook niet zo'n behoefte aan telefoneren. Hij zat zo lekker te spelen, met alle auto's die onder de brug door moesten - lees stoel. Een grote boot ging niet, maar toen haalde hij er de mast maar af, en opeens lukte het wel. Hij becommentarieerde het gebeuren uitgebreid, want hij kan zijn mondje behoorlijk roeren intussen. 
Toen het verkeersprobleem was opgelost en Mama nóg steeds aan de telefoon was, wilde hij wel een paar kusjes uitwisselen. Dat wordt een Casanova! ;-))

20-9-2005. Mik heeft 'de vijfde' ziekte. Een van die virusinfecties, die gelieerd zijn aan dingen als rode hond en mazelen en zo. Rode pukkeltjes, koorts, en ziek. Arm kind.... En niet alleen dat: de Vlieland heeft een nieuw bemanningslid, genaamd Donder. Het is een katje, dat voorlopig als de bliksem weg is, wanneer Storm, de hond, in de buurt komt. Mik gaat wel. Mik vindt Donder erg leuk! 

28 juli 2005. Vandaag moesten Parel en René even weg, en of ik op Mik wilde passen. Tobias was er ook. De jonge heren hebben zich erg geamuseerd met een badje op het achterdek. En met de fietsjes, en de ballen. Het was reuze lollig om die keihard in het bad te gooien, zodat er veel spetterwerk was. Mik heeft het uitgebreid op het potje gezeten, wel vijf keer met succes. En dan moet de plas zwemmen.... Uiteindelijk hebben de jongens het bad leeg geschept met bekers, die ze dan overboord leeg gooiden. Ultieme pret! 
Mik is zeer spraakzaam en zegt alles na wat je zegt. En kan het vervolgens ook redelijk goed gebruiken. 
Een knap jongentje hoor!

4 juli 2005 Parel is met Mik naar het consultatiebureau geweest en schreef: Hij kan al zeggen: Mik is twee jaar! Dan weten ze dat alvast maar... Hij was vanmorgen op het consultatiebureau weer goedgekeurd voor een jaar. Hij is 87,5 cm en 12,9 kilo (niet schoon aan de haak, want inclusief, luier, rompertje en sokken), qua lengte iets kleiner dan gemiddeld, maar keurig op zijn eigen lijn en qua gewicht ook goed. allemaal heel fijn dus. Qua spraak en interesse in het potje vond ze hem heel vlot, alles gaat goed dus.

29 juni 2005. Mik kwam zijn (achter)neef Michiel feliciteren met diens slagen voor het eindexamen gymnasium. Hij vond het reuze gezellig, vooral toen bleek dat tante Diana een boel dieren en auto's voor hem had meegenomen. Van een andere tante. Trouwens Dennis en Timo speelden al snel mee, en de vier van Betty bleven niet achter. Mik heeft tijdens het verblijf op Terschelling in allerlei opzichten een reuze sprong voorwaarts gemaakt. Hij ziet er bruin en blozend uit, en hij praat vlot, met hele zinnen. Dat is wel erg leuk...

24 juni 2005. Mik is weer terug in Amsterdam. Hij heeft het enig gehad op Terschelling, en liep de hele tijd te roepen: Gezellig, hè? Tja, als je ook zo'n grote zandbak hebt... Hij heeft ook veel kunnen fietsen daar. Dat is op de boot wat minder makkelijk. 
Een foto van Mik met een haring hangt op Terschelling in een haringkraam, waar kinderen gratis een haring krijgen, wanneer ze een foto kunnen overleggen, waarop ze haring etend staan. Dat Mik dat op MS De Vlieland deed, maakte het voor deze mensen extra interessant. De gratis haring ging er bij de jongeman in als een preek in een ouderling. Intussen is Parel begonnen met de pottraining. Met dit weer kan dat ook best, al gebeurt het nog veel dat er gered(derd) moet worden. Het komt wel. ;-) 

13-06-2005 Mik is naar Oerol. Traditiegetrouw. Ze gingen toch een paar dagen later, want Papa René was behoorlijk ziek, en het liep Mik ook al dun tussen de luier en de benen door. 
Zondag gingen ze, en zondag bleef het regenen. Intussen is het weer droog gelukkig, en hoopt iedereen op nog mooier weer. Mik heeft een zandbak die een half eiland groot is, dus hij is happy. :-)

Op 8 mei 2005 was Mik in de Lutherse kerk in Heusden. Hij was best braaf, maar tegen de tijd dat iedereen opstond om te luisteren naar het Evangelie, riep hij enthousiast: hoera, afgelopen! Toen heeft zijn vader zich maar over hem ontfermd en zijn ze een stukje gaan lopen.... Na afloop was er eerst nog koffiedrinken bij een van de gemeenteleden. Toen het hard ging hagelen keek Mik sip naar buiten, want we zouden pannekoek gaan eten. Dat ging toch door, en hij vond het allemaal erg lekker. En als er maar autootjes zijn... 

Op dit moment (30-5) heeft Mik weer problemen met het groeiend gebit. Er kwam vandaag een hoektand door, en daar was hij echt wat hangerig van. De rozijntjes uit zijn doosje waren op, (hij is een rozijnenaddict) en daar had hij het moeilijk mee. Wij blijken intussen ook met rozijnen geassocieerd te worden. Toen hij de laatste keer bij ons was, heb ik een kort filmpje gemaakt dat hij telkens weer wil zin, en waar hij met een noodvaart rozijntjes zitten te smikkelen. Als ik het goed begrijp heten wij nu opa oma rozijn. ;-)

19 april 2005. Zondag 17-4-2005 werd Mik twee jaar. Ik geloof niet dat hij daar veel benul van had, hij liep tenminste niet telkens 2 vingers op te steken, gelukkig maar. Er was echter wel een beestachtig gezellig feest aan de gang toen ik kwam. Wel 20 kindertjes waren er in het vooronder van de Vlieland aan het genieten van mooi verpakte rozijntjes en van likkoekjes, van limonade met een rietje in een pakje met een plaatje, van een cadeautjespaal, van een loopauto en een ballenbak, een glijbaan en en een sjoelbak, van ballonnen, van chips en van spekjes, van liefde en veel aandacht. 

Soms werd het zelfs even te veel, ook voor de jarige, die overigens minstens 6 kilo moet zijn aangekomen, als je nagaat wat er allemaal via de omheining der lippen naar binnen is gegaan! Toch is hij niet misselijk geworden!!
Oké, hij heeft de hele zondag niet anders gegeten dan snoep, en ook de maandagmorgen had hij geen behoefte aan eten, maar 's middags gleed zijn boterham er weer gewoon in, en verder geen narigheid. Alleen is hij wel erg verkouden geworden, en Parel ook... 

Er waren heel veel grote en kleine cadeautjes, maar het mooiste was natuurlijk de garage die hij van Papa en Mama had gekregen. Want Miks geaardheid is duidelijk: hij is hopeloos autofiel! En of dàt overgaat???? Zijn moeder speelde ook graag met autootjes, en zijn vader doet het nog steeds. Maar dan een maatje groter, met een èchte motor. 

Toen nicht Charlotte naar Miks idee wat al te lang in de loopauto rondtoerde met een gezicht alsof ze bezig was de rally van Monte Carlo te winnen, begon hij haar omzichtig te benaderen om haar er uit te krijgen. Trekken en duwen mag niet, heeft hij geleerd, (Moeders kunnen zó benepen zijn in die dingen!) dus begon hij omstandig met lichaamstaal en anderszins op haar in te praten.... Kijk:

Het eindigde zo: en toen was het plezier er natuurlijk al snel af.....

 Op een gegeven moment was het feest toch te veel voor Mik: ondanks nieuw bezoek werd hij in bed gestopt. Hij was daar zéér aan toe, en werd eigenlijk weer te vroeg wakker. Toen waren er nog meer cadeautjes, maar daar genoot zijn moeder meer van dan hij. Dat geeft niet, hij krijgt het allemaal nóg een keer. 

Grootmoeder Lea vertelde even later trots dat haar / ons kleinkind toch zo knap was. Bij de boot nestelt een meerkoet, ik zag drie eieren, als Pa en Ma even van het nest wipten om een nieuwe tak binnen te halen. 
Lang heeft Mik enthousiast 'eend' geroepen, maar Parel heeft hem duidelijk weten te maken dat deze vorm van drijfsijs meerkoet heet. 
Zo was Lea vorige week met haar kleinzoon in het Vondelpark de eendjes brood aan het voeren, toen Mik luid en duidelijk riep: en de meerkoeten ook! 

Het was een gedenkwaardige verjaardag. Hulde aan Parel, die er zoveel werk aan heeft gehad. René heeft zijn uiterste best gedaan het vooronder geschikt te maken voor kleine kindertjes. Zelfs het plafond is nu bijna helemaal betimmerd. Knap hoor. En hij heeft nu een eigen website ook. Zelf laten maken. Als ik het adres heb, zal ik de link hier neerzetten. 

13-4-2005. Mik is een beetje uit zijn doen. Er zitten waarschijnlijk weer kiezen aan te komen, denkt mama Parel. Maar dat verhindert hem niet om vrolijk zijn onbekommerde gang te gaan.

10 april 2004. Over een week wordt Mik al weer twee jaar! Hij begint hele zinnen te zeggen, en... te begrijpen. Meer dan de ouders af en toe denken. 

6 maart 2005. Mik had weer eens een spannend uitje. Met Papa en Mama samen. Ze gingen naar Utrecht, naar de kerk, waar al een heleboel mensen waren toen ze kwamen. Mik was er wat beduusd van, vooral toen er zomaar allerlei mensen begonnen te kussen. Dan kan Mama wel zeggen: dat is Omamama, (leuk leuk doe een beetje lief, hoor je in haar stem), maar als je daar toch geen zin in hebt? Nu ja, het ging snel over, en even later liep hij te dollen met zijn neefje en nichtjes. Toen gingen ze in een kleiner stuk van de kerk, er werd gezongen, dat was wel leuk, en met Amber leverde Mik luid commentaar op alles wat gebeurde. Toen het wat stil werd, en een mijnheer wat lang stond te praten, werd het tijd voor wat actie, vond Mik, en hij begon met de bal van Amber te jongleren. Hij dribbelde er mee naar voren, duwde, schopte zachtjes, (Mama vindt schoppen tegen ballen eigenlijk niet goed) en was best content. Toen moest Papa zo nodig met hem gaan wandelen. Amber kwam ook, dat scheelde. Later werd het erg gezellig, met rozijntjes, brood, koekjes, limonade, tekeningen, autootjes, mensen, trappen, waar je af kon springen, lekker gillen en gek doen... poezen en boekjes, het was jammer dat de ogen moe werden en lastig werden. Maar toen werd Mik al aangekleed, en na een hele serie kusjes mocht hij eindelijk in de auto, en naar huis. Het was weer mooi geweest! Dat de aanleidingen 2 verjaardagen en een veertigjarig huwelijk waren, dat ging Mik boven zijn pet. Maar hij had minstens zo'n leuke dag gehad als de feestvarkens! O. 

1 maart 2005. Mik heeft een weekje bij zijn grootmoeder Lea gelogeerd, want die arme Parel had behoorlijk de griep. Mik is de dans op die manier gelukkig ontsprongen. Hij is nu weer thuis, en laat zinnetjes op zijn moesje los als: Mama, kom maar uit auto!  Het lidwoord is nog te ingewikkeld, maar dit is voor een jongentje van dik anderhalf niet slecht. 

16 februari 2005. Mik begint een behoorlijke 'eigen wil' te ontwikkelen. En daarbij kan hij onbehoorlijke driftaanvallen krijgen. Dat hoort allemaal, volgens de boekjes, maar als moeder ben je er maar klaar mee! Want natuurlijk is Parel het mikpunt ervan. Toch vangt ze het netjes op door te proberen hem af te leiden, hetgeen sóms lukt. En anders is het zuchtend wachten tot het over gaat. Of even kielhalen, natuurlijk. Of zou minister Donner dat ook al willen verbieden?  Mik begint trouwens heel lekker te kletsen. Hij vormt echte zinnetjes en dat is erg leuk om te horen. Het is een communicatief jongentje.  

26 januari 2005. Mik is al weer helemaal beter. Een paar dagen geleden hebben we het 'life' kunnen zien. Hij was - net als alle andere kleinkinderen voor hem - helemaal verrukt van een onnozel telefoontje dat enkele Engelse teksten roept, als je op een knopje drukt. Hij riep iedere keer weer blij: Dàg! En Opa had een wit beertje onder zijn jasje verstopt. Daar moest Mik ook telkens naar kijken. En anders belde hij wel op. Zelfs wilde hij wel een paar rozijntjes met het beertje delen. En hij vond ze zelf maar wàt lekker! 

2 januari 2005 Mik is het nieuwe jaar niet zo lekker ingegaan. Hij is echt weer ziek, het arme kind, net als zijn Pappie. Ook al zo'n zielig, arm kind... (Om van Parel maar niet te spreken, want die mag het boeltje verschonen en zo...)  Beterschap!

Terugkijken naar Miks belevenissen vanaf mei 2004? Dat kan. Klik hier!