Tja, wat zal ik vertellen over het huwelijk?
Het
begon op de boot. Er waren veel meer mensen dan eerst was voorzien. Gelukkig had
de ceremoniemeester Brian Bik begrepen dat het waarschijnlijk niet haalbaar was
om in het theatertje in het vooronder te trouwen.
Dus werd er op de boot de tent opgezet, (Die grijze punt die achter de gele
schoorsteen zichtbaar is), een hittekanon werd geďnstalleerd, en terwijl Parel
en René ernstig aan het relaxen waren op een bevriende boot, zonder te weten
wat er verder ging gebeuren, (maar ze hebben terecht het volste vertrouwen in
hun vele vrienden,) werd de boot duchtig onder handen genomen en versierd met,
onder andere, honderden verse rozen.
Ook het toegangspoortje ontkwam niet aan de versieringsdrift!
Om een uur werden bruid en bruidegom met een sleepbootje aan boord gebracht... Daar heb ik helaas geen foto's van, want we waren zelf nog onderweg...
Alle
aanwezigen werden uitgenodigd om op de gezondheid van het paar te
klinken, en daar werd driftig gebruik van gemaakt. De visagiste, die de vrienden
voor Parel hadden geregeld, deed af en toe iets aan herstelwerk, en ondanks alle
drukte was er af en toe nog tijd voor een rustig babbeltje van vrouwen onder
elkaar...
(Hier met mijn jongste zus, bij wie Parel jarenlang onderdak vond... Haar
tweede moeder, dus, al waren ze natuurlijk altijd meer vriendinnen.....)
Om een uur of twee zou het dan zo ver zijn: iedereen was er, de koffie en de scheepsbitter was genoten, en de ambtenaar was aanwezig.
Alleen...
voordat het allemaal echt begon was er nog een incidentje. De boot helde
lichtjes over naar bakboord.
Dat was niet zo erg, maar beneden zat de pakking van een patrijspoortje niet op
zijn plaats. En dat
maakte dat er water binnensijpelde, zodat de boot een heel klein beetje nat werd op plekken waar dat niet de bedoeling was.
Nu zal hij niet zinken, maar kapitein René (in rok!) vroeg wel of iedereen even
een stapje naar stuurboord wilde doen, zodat het evenwicht snel hersteld werd.
Omdat de boodschap niet overkwam - of omdat er gewoon geen ruimte was om dat
stapje opzij te doen - werd René's verzoek een dringende opdracht: naar beneden
en naar stuurboord. En dat hielp. Een enkeling raakte daardoor echt even in paniek.
Jammer. Maar na een kwartiertje begon het dan toch allemaal echt, en onder groot
gegiechel.
Boven
in de tent was een toog, versierd met hartjes en bloemen, waarvoor enkele rijen
stoelen. (zie links) Een warme sfeer... en een vriend, Jacob Jan Rens, die een
bijzonder geestige conference hield, ook al vond hij dit bruidspaar naar zijn
zeggen, vreselijk saai ;-)
waarbij de vele aanwezigen (het was mudvol,
zeker 100 mensen) naar analogie van Herman Finkers van tijd tot tijd kreten als:
'Parel', 'Poortman' of 'Ja, ja, dat zullen we dan wel eens zien'
moesten roepen.
Het was een hilarische 'toespraak' - helemaal in de stijl die Parel en René
hadden gewenst.
Na Jacob kwam mevrouw Derksen, de bijzondere ambtenaar van de burgelijke
stand, wier
eerste huwelijk het was. Heel charmant en aardig vervulde zij haar officiele
plicht, getooid met een keten van Parel-moeren knoopjes, waar ik mij zeer door
gestreeld voelde. ;-D
Met
veel enthousiasme beloofden Parel en René elkaar te zullen liefhebben, trouw te
zijn, te verzorgen en te bemoedigen, in goede en kwade tijden, in voor- en
tegenspoed. Links wijdden zij zich met overgave aan de bezigheid, waarvan ze
meenden dat het hun eerste huwelijksplicht was. In de wet staat daarvan echter
niets.
Maar misschien was het om elkaar te bemoedigen, een van de aardige formuleringen
in
het gebruikte formulier.
Een bevriende zanger, Jan Smit van Amsterdam (uit
Hoorn), zong een toepasselijk lied, dat
met groot gejuich ontvangen werd. Hij zong dan ook over de omstandigheden
waaronder een mens (misschien wel) gelukkig kan zijn....
Daarna kwam de champagne!
Met een oude Zwitserse postbus ging het bruidspaar met de naaste familie naar de
Pieterskerk in Utrecht. Helaas was die niet helemaal op tijd, en kon die ook
niet hard, zelfs niet op de snelweg.
Met geruime vertraging kwam het gezelschap aan bij de Pieterskerk, en er was eerst een grote run op de toiletten, want ook in de bus was er nog champagne gedronken! De velen die al drie kwartier wachtten, zagen dit geamuseerd aan.
Voor de dienst zelf verwijs ik naar de huwelijksdienst, (hoop dat ik die morgen op het net kan zetten!).
Het was een heel intens en ontroerend gebeuren voor
ons, als ouders, familie en vrienden.
Ruim honderd mensen genoten van de schoonheid van de kerk, de bruid en de
bruidegom...
Veel
foto's zijn er genomen, ik kon er natuurlijk maar een paar aan toevoegen,
vanachter de tafel...
Deze nam ik voor de dienst: Betty's vier kleintjes, tussen grootmoeder Rita en
vader Ferry. Van links naar rechts: de oudste, Cathy, dan Alessandra, Tisha en
Carlos. Betty was getuige, dus die kwam met de Postbus.
Een heel drukke receptie volgde, waarbij men met
enthousiasme op het heerlijke gebak, de koffie, thee en fris, werd
aangevallen.
Met de bus en met eigen vervoer ging men terug naar de boot, waar Brian, Tom
(foto rechts) en een hele groep vrienden intussen hadden gezorgd voor nog meer
versieringen en voor een fantastisch warm- en koud buffet.
's Avonds kwam er nog een heel grote groep mensen, om
feest te vieren, zowel beneden, in het theater, waar spontane sessies
ontstonden, als in de huiskamer en boven in de tent. Op een gegeven moment waren
er zeker 200 mensen aan boord. In het theater was er ook nog een optreden van de
4tuoze matrozen, met een verzoeknummer van de bruidegom, waar nog een heel stel nummers aan vast
gemaakt werd.
Een fantastische verrassing.
Het feest ging door tot half acht, maar daar hebben wij niet op gewacht. Ook
bruid en bruidegom gingen voor die tijd naar bed, en ze zijn heel, heel
gelukkig, vertelden ze ons net, met deze prachtige dag.
Parel en René zijn nog helemaal beduusd van het vele dat familie en vooral: vrienden voor hen gedaan hebben. Het begint nu langzaam door te dringen en ze zijn er heel erg blij mee.